door Rianne van Dijck
De foto's van de Amerikaanse fotograaf Todd Hido hebben een eenzame, desolate sfeer. Toch zijn ze niet somber – Hido richt zich vooral op schoonheid.
De Amerikaanse fotograaf Todd Hido (1968) houdt van dramatiek. Dat zien we in zijn foto van een verlaten, modderige weg waar elektriciteitsdraden als een spinnenweb afsteken tegen een dreigende wolkenlucht. We zien het in het dennenbos, gehuld in een dikke ochtendnevel, waar de zon net achter de horizon vandaan piept. En in die eenzame lantaarnpaal, die in een donkere nacht zijn licht laat schijnen over een verlaten meer. Hido's schilderachtige landschappen zijn nu te zien in de Amsterdamse Reflex Gallery, samen met een paar portretten van vrouwen en interieurbeelden. De vrouwen zien we alleen maar op hun rug of met hun hoofd weggedraaid, zijn foto van een gordijn voor een raam in een verlaten kamer roept een gevoel van leegte op. Dat een foto van een motel-neonbord is gemaakt op een opnamelocatie van de serie Twin Peaks, verbaast niet. Hido's beelden ademen eenzelfde soort desolate, filmische sfeer.
Todd Hido brak in 2001 in Amerika door met House Hunting, een serie waarin hij huizen fotografeerde in Amerikaanse buitenwijken – van een afstandje, middenin de nacht, met lange sluitertijden. In veel van die foto's zijn de verlichte ramen van die huizen de enige lichtbron, vaak schijnt zelfs alleen het blauwe licht van een tv nog vanuit een verder aardedonker huis (over desolaat gesproken). Ook in latere series - onder andere Roaming, landschappen gefotografeerd vanachter een beregende autoruit, en Dark Quarters, met naakte vrouwen in aftandse motels – liet Hido zien dat hij een voorliefde heeft voor de donkere kant van het leven.
In zijn nieuwe tentoonstelling Bright Black World, zo staat in de begeleidende tekst bij Reflex, focust Hido op klimaatverandering en wordt er zelfs gerept over de dreiging van een “eeuwigdurende duisternis”. Ondanks die onheilspellende boodschap is het moeilijk hem te zien als een kritisch landschapsfotograaf, zoals Robert Adams, Stephen Shore of de Nederlandse Wout Berger. Ondanks de zware thematiek zijn de beelden van Hido niet écht somber. Daarvoor focust hij te zeer op schoonheid en zijn zijn foto's simpelweg te romantisch.
Source: NRC