Joel Morrison | Groot en groots | in Het Parool

Groot en groots

Amerikaanser kan bijna niet. De sculpturen van Joel Morrison borrelen over van de popculturele citaten: van de vuisten van de Hulk tot een discobal die wordt lek gehapt door een berenklem. Het formaat is groot, de uitstraling groter.

De werken zijn van blinkend roestvrij staal en staan ongenaakbaar op borsthoge sokkels. Ze schreeuwen alle aandacht naar zich toe. Toch bezitten ze genoeg kwaliteiten om ook sceptische Europeanen te overtuigen. Ze zijn extreem goed gemaakt. Morrison schrikt bovendien niet terug voor een maatschappijkritische speldenprik of een zelfrelativerende knipoog.

Een van de werken in de oplage die Reflex Gallery laat zien, is een boodschappenkarretje dat op zijn kop rust op een leeglopende meteorologieballon. Het primaire daklozenattribuut dat Morrison dagelijks om zich heen ziet in thuisstad LA botst op een wetenschappelijk instrument. The Reaganomic Youth heet het beeld, refererend aan de marktliberalisering onder president Ronald Reagan, die de kiem heeft gelegd voor de huidige economische ongelijkheid en het klimaat van giftige rancune.

Reagan komt ook terug in Yogurtland gashuffer, een van de vier unica in de tentoonstelling. Zijn hoofd wordt omkranst door een cowboyhoed gelijk aan een aureool. Daarbovenop een blik motorolie, symbool van de fossiele brandstofsector waar de Republikeinse partij zo'n innige relatie mee onderhoudt.

In dit beeld is goed te zien hoe Morrison zijn beelden opbouwt. Hij verzamelt verschillende ingrediënten, niet zelden op straat gevonden, en maakt er mallen van. Die combineert hij tot driedimensionale collages die met hun smalle basis en uitlopende volume lijken op borstbeelden. Maar er zijn ook andere kunsthistorische associaties mogelijk en Morrison geeft graag een voorzetje. Een fietswiel met uitstulpingen tussen de spaken noemt hij bijvoorbeeld Weatherballoon trapped in Duchamp.

Morrisons voorkeur voor roestvrij staal is terug te voeren op zijn fascinatie met de Light and Space-beweging, die in de jaren zestig hoogtij vierde in Californië. Onder anderen James Turrell, John McCracken en Larry Bell behoorden hiertoe. Zij maakten minimalistisch werk waarin de werking van licht centraal staat. 'Finish Fetish Art' werd die gelikte kunst ook wel spottend genoemd.

Morrison laat zijn beelden polijsten door medewerkers van een Mexicaanse garage die gespecialiseerd is in het chroomwerk van klassieke auto's. Hij werkt zelf lekker mee met de ambachtslui.

Daarin verschilt hij van Jeff Koons of Anish Kapoor, scheppers van glimmende sculpturen waar Morrisons werk soms ook aan doet denken. Koons en Kapoor laten een legertje assistenten het vuile werk opknappen en raken zelf geen gereedschap aan. Morrisons eerlijke handarbeid bekrachtigt zijn status als bonafide beeldhouwer.
Edo Dijksterhuis

(source: Het Parool, 23 juni 2017)